Sevgili Jackie-2

Baharın geldiğine bugün Can’la karar verdik. Kabalcı Kitabevi’ne gidiyorduk ve Beşiktaş forması giymiş adamlar yanımızdan koşarak geçti. Sonra meydanda şarkı söylemeye başladılar. Can’a dedim ki “çarşıda büyüdüğüne gore, Beşiktaş taraftarı olman gerek. Galatasaraylılığın ne alemi var?” Ama futbolla hiç ilgisi olmayan Can, Galatasaray konusunda tam bir fanatik. Zaten fanatik dediğin de böyle olur.

Beşiktaşlıları dinlerken montları çıkarmaya karar verdik. İnsan elinde montla, güneş altında dikiliyorsa bahar gelmiş demektir. Çarşıya sapıp kitapçıya kadar, koşar adım gittik. Bir adet çocuk dergisi, oyun kumu ve şekerleme aldık. Bilgisayar oyunu konusunda küçük bir arbede yaşadık, bu da beş dakika kadar küs kalmamıza neden oldu.

Jackie inanmazsın, bugün röportaj sorularını okurken az kalsın zehirleniyordum. “Bu ne hırs?” diye düşündüm: “Arkaları benden sağlam, paraları benden çok, hiçbir zaman binemeyeceğim arabalara binip oturamayacağım evlerde oturuyorlar ama kafayı benimle bozmuşlar yine de. Tuhaf”.

İşin garibi, taaruzları genellikle okuru hedef alıyor. Galiba okur gözündeki güvenilirliğimi zedelemeyi amaçlıyorlar (eminim bunun medya dilinde bir ifadesi vardır). Buradan seslenmek istiyorum: Sakin olunuz. Medya prensi ya da edebiyatın kralı olmak gibi müthiş fikirlerim yok. Oyunun tamamen dışındayım. Oğlumla çarşıda takılabildiğim sürece mutlu bir herifim. Ha, zaten buysa asıl kıskandığınız, orasını bilmem işte.

Böyleyken böyle sevgili Jackie. Belki yazarım yine.